علی صیاد شیرازی

خاطره‌ای از شفا گرفتن شهید صیاد شیرازی در دوران کودکی‌اش
مادر شهید صیاد شیرازی روز عاشورا بچه در بغل، همراه زنان دیگر در یکی از خیابان‌های نزدیک حرم علی‌ بن‌ موسی الرضا (علیه السلام) به تماشای دسته‌های سینه‌زنی ایستاده بود. ناگهان صدای گریه کودک برخاست، اما دنباله صدا نیامد، لحظاتی گذشت، دهان بچه همچنان باز بود، نفسش بند آمده بود و رنگش هر لحظه کبود و کبودتر می‌شد. فریاد زن‌ها بلند شد، زنی بچه را از دست مادر قاپید و صورت کوچک او را زیر سیلی گرفت، باز خبری نشد. مادر علی شنید که می‌گویند: «طفلکی تمام کرد، خفه شد!».
او رو به حرم گرداند و گفت: «حاشا به غیرتت!» بعد چشم‌هایش سیاهی رفت و به زمین افتاد؛ در عالم دیگر دید که در مجلس عزاداری است؛ کسی روی منبر نشسته و روضه می‌خواند؛ در بالای مجلس سیدی نورانی است که با دست به او اشاره می‌کند پیش آی! عزاداران راه باز کردند تا رسید به نزدیکی‌های آن سید نورانی، که حالا می‌دانست امام رضا (علیه السلام) است. امام دعایی خواند و بعد گفت: «تو نگران علی نباش!».
به صدای گریه فرزندش چشم گشود؛ صدای صلوات زن‌ها بلند شد؛ بچه را که به بغل گرفت و بر سینه‌اش فشرد، اشک امانش نداد. به طرف گنبد طلایی برگشت و گفت: «آقاجان! من را ببخش، بی‌ ادبی کردم».
زن‌ها هریک چیزی می‌گفتند و داروهایی تجویز می‌کردند و دعانویس‌هایی را نشانی می‌دادند؛ از میان صداها شنید: «بیچاره هم خودش غشیه، هم بچه‌ش!»؛ علی تا 2 روز تب داشت، اما مادر هیچ نگران نبود و می‌دانست نگهدار علی کسی دیگری است.
ایشان علی را نگه داشت تا این که او را به بالاترین مقام یعنی شهادت رساند.
منبع: البرز نیوز

«نماز اول وقت»
راوی: یکی از همرزمان شهید
حوالی ظهر همراه شهید صیاد شیرازی و چند نفر دیگر با بالگرد در منطقه کردستان در حال گشت زنی بودیم که شهید مدام به ساعتش نگاه می‌کرد. از ایشان پرسیدم که چرا ساعت را نگاه می‌کنید؟ شهید جواب داد: داریم به اذان ظهر نزدیک می‌شویم و باید نماز بخوانیم. به شهید گفتم که منطقه برای فرود امن نیست. شهید قبول نکرد و گفت باید برای نماز فرود بیاییم و ما هم اطاعت کردیم و فرود آمدیم و نماز را با جماعت خوانیدم.

«رضایت رهبرم برایم بس است»
راوی: یکی از همرزمان شهید
قرار بود صبح روز عید غدیر برود به خدمت آقا و درجه‌ی سرلشگری‌اش را بگیرد. همه تبریک گفتند خودش می‌گفت: "درجه گرفتن فقط ارتقای سازمانی نیست وقتی آقا درجه را روی دوشم بگذارند، حس می‌کنم ازم راضی هستند. وقتی ایشان راضی باشد امام عصر (عج) هم راضی‌اند. همین برایم بس است. انگار مزد تمام سال‌های جنگ را یکجا بهم داده‌اند."

«اطاعت محض از رهبر»
راوی: یکی از همرزمان شهید
موقعی که حضرت امام(ره) او را به حضور طلبیدند و دستور اکید دادند که شمال غرب کشور ناامن است و فقط شما می‌توانید امنیت آنجا را برقرار کنید، صیاد هم بلافاصله در خانه خود ستادی تشکیل داد و افراد مورد اعتماد را برای اجرای امر امام(ره) انتخاب کرد؛ ضمن این که او بعد از کناره‌گیری از فرماندهی نیروی زمینی قسم یاد می کرد؛ اگر امام بفرمایند لباس‌هایت را بکن یا درجه گروهبان سومی بزن، به خدا این کار را بدون کمترین ناراحتی انجام خواهم داد.

«عملیات مرصاد»
راوی: شهید صیاد شیرازی
شبانه خودم را با یک فروند هواپیمای فالکون به کرمانشاه رساندم و صحنه پیشروی دشمن را از نزدیک مشاهده کردم و متوجه اوضاع شدم. چنان جو پریشانی و اضطراب در مردم ایجاد شده بود که سراسیمه از خانه بیرون آمده بودند. از طرفی جاده کرمانشاه به بیستون از خودروهایی که در انتظار جا به جایی بودند، مملو بود و ترافیک سنگینی ایجاد شده بود؛ بر این اساس با یک فروند هلی کوپتر از فرودگاه به سمت یکی از قرارگاه‌های تاکتیکی سپاه پاسداران مستقر در طاق بستان حرکت کردیم.
نیمه شب چهارم تیر ماه بود و تا ساعت یک و نیم نتوانستیم ماهیت دشمن را به دست آوریم که چه کسی است که همین طور در حال پیشروی است. ساعت ۵ به پایگاه رفتم. همه را آماده و مهیا برای توجیه دیدم. پس از توجیه خلبانان تاکید کردم وضعیت خیلی اضطراری است. چاره‌ای نداریم هلی‌کوپترهای کبری باید آماده باشند. یک تیم آتش آماده شد ابتدا خودم با یک هلی کوپتر ۲۱۴ برای شناسایی دقیق و هماهنگی به سمت مواضع حرکت کردم و به این ترتیب اولین عملیات را علیه نیروهای مهاجم و منافق آغاز کردیم.
صبح روز پنج مرداد عملیات با رمز یا علی(ع) آغاز شد. در تنگه چهارزبر چنان جهنمی برای یاران صدام بر پا شد که زمانی برای پشیمانی نمانده بود. جاده به زودی انباشته از ادوات سوخته شد.
همزمان با عملیات هوانیروز علاوه بر گروه‌های مردمی، تعدادی از لشگرهای سپاه نیز که از جنوب به غرب آمده بودند، وارد عملیات شدند. راه از هر سو به روی بازماندگان کاروان بسته شده بود و آنان به سختی می‌توانستند به عقب برگردند. بعضی از آن‌ها به روستاها پناه بردند و بعضی‌هایشان با خوردن قرص سیانوز به زندگی خود خاتمه داده بودند.
عملیات که تمام شد در جاده کرمانشاه - اسلام آباد غرب هزاران کشته از آنان به جا مانده بود. اجساد پسران و دخترانی که با ملت خود بسیار ناجوانمردانه رفتارکرده بودند. کسانی که روز تنهایی میهن به یاری اردوی خصم شتافته بودند، حالا من از این عملیات نتیجه می‌گیرم که چقدر خداوند متعال ما را و رزمندگان اسلام و انقلاب را دوست دارد که در هر زمان طوری مقدر می‌کند که بسیاری از مشکلات ما باید با حالت سرافرازانه حل شود.
خداوند می‌فرماید: بجنگید تا آن کفار که من می‌خواهم به دست شما عذابشان بدهم و به ما قول و وعده می‌دهد تا آن‌ها را خوار کند و به شما پیروزی وعده می‌دهد و قلب‌های شما را شفا بخشد. کدام قلب‌ها؟ قلب‌هایی که قبل از این عملیات گرفته و غم زده بود.
رزمندگان اسلام قلب و دلشان با امام‌شان برای همیشه گره خورده بود. امام اشاره‌ای دارند که پذیرش قطعنامه مثل نوشیدن زهر بود برای رزمندگان اسلام که سال‌ها فداکاری کرده بودند، در حالی که هشت سال تلاش شده بود بعد از آن ما دلمان می‌خواست به صورتی دیگر نبرد تمام می‌شد. دلمان گرفته بود اما خداوند با این پیروزی بزرگ و با این کشتار دسته جمعی بدترین و خبیث‌ترین دشمنانمان به دست ما، موجب رضایت خاطر رزمندگان اسلام شد و پایان نبرد هشت ساله دفاع مقدس با این عملیات درخشان مرصاد انجام گرفت.

«او را از اوایل انقلاب می‌شناختم»
راوی: مقام معظم رهبری
من تقریباً از اوّلین روزهای پیروزی انقلاب این شهید را شناختم. از اصفهان پیش ما میآمد، گزارش میداد و کمک میخواست؛ از آن وقت ما با ایشان آشنا شدیم. او سپس به کردستان رفت و بعد هم در دوران جنگ تحمیلی فعّالیت کرد؛ بعد از جنگ هم که معلوم است. این‌که شما میبینید یک ملت، بزرگش، کوچکش، زن و مردش، جوانش، پیرش، امروزیش، دیروزیش، برای ابراز احترام به پیکر این شهید، یک اجتماع عظیم را به وجود میآورند - که جزو تشییعهای کم نظیر در دوران انقلاب بود - به‌خاطر همین اخلاص و همین صفاست. خدای متعال دلها را متوجّه میکند. ما این را لازم داریم و الحمدلله امروز هم افرادِ این‌گونه داریم.
بیانات در دیدار فرماندهان ارتش - ۱۳۷۸/۱/۲۵

«شیر همه ی بیشه ها»
راوی: مقام معظم رهبری
کشتن کسی مثل «صیّاد شیرازی» خیلی هنر و توانایی و پیچیدگی تشکیلاتی نمیخواهد. آدمی از خانه‌اش بیرون میآید، سوار اتومبیلش میشود و بدون محافظ راه میافتد و میرود. در این میان اگر دو نفر آدم، نامردانه و مخفیانه و با فریبگری تصمیم بگیرند او را به قتل برسانند، کار ساده‌ای است، والّا اگر میخواستند مردانه جلو بیایند، صیّاد شیرازی یک نفری جواب امثال آنها را می داد.
کسی مثل امیرالمؤمنین علیه‌الصّلاةوالسّلام را هم یک نفر آدم با یک همدست می تواند بکشد؛ چون او شیر همه‌ی بیشه‌های مردانگی و شجاعت بود. بنابراین کشتن کسی مثل صیّاد شیرازی، نه دلیل قوّت سازمانی و نه دلیل طرفدار داشتن کسی است. این کار جز خباثت و شقاوت و دوری روزافزون آنها از مردم و ارزش‌ها، چیز دیگری را نشان نمی دهد.
وقتی مردم به این حادثه، این طور جواب می دهند، خیلی چیزهای بزرگ به دست ملت می آید. خون شهید حقیقتاً چیز مبارک و عجیبی است. شما ببینید در تشییع شهید صیّاد شیرازی چه اجتماعی تشکیل شد! همه متأثّر بودند و گریه می کردند. هیچ کس به خاطر رودربایستی و برای نشان دادن خود نیامده بود؛ همه با یک انگیزه‌ی قلبی آمده بودند.
بیانات در دیدار فرماندهان ارتش - ۱۳۷۸/۱/۲۵

«معجزه ی اخلاص»
راوی: مقام معظم رهبری
بنده وقتی به تلویزیون نگاه میکردم، سیل عظیم و خروشان جمعیت را میدیدم. من چند جا این حالت را دیده‌ام که یکی از آنها این‌جا بود. دیدم یک عامل معنوی اثر میگذارد و آن، اخلاص است.
برادران عزیز! اخلاص چیز عجیبی است؛ یعنی کار را برای خدا کردن و همان چیزی که مضمون عامیانه‌اش در شعری آمده است: «تو نیکی میکن و در دجله انداز». انسان برای خدا کارِ خوب و درست و صحیح بکند و در پی این نباشد که حتماً به نام او ثبت شود و امضای او زیر آن بیاید؛ این بلافاصله اثر میدهد. خدای متعال بعد از شهادت این مرد، در همین قدم اوّل، به او اجر داد.
البته خودِ شهادت بزرگترین اجری بود که خدا به او داد؛ چون این طور کشته شدن، برای انسان خیلی افتخار است. بالاخره صیاد شیرازی، یک مرد پنجاه و چند ساله، ده سال دیگر، بیست سال دیگر، سی سال دیگر - که با یک چشم به هم زدن میگذرد - از دنیا میرفت و از همین دروازه عبور میکرد؛ منتها با یک ناخوشی، با یک بیماری، با یک تصادف، یا با یک سکته‌ی قلبی؛ از این حوادثی که دائم اتفاق میافتد.
بیانات در دیدار فرماندهان ارتش - ۱۳۷۸/۱/۲۵

«حیف بود صیاد بمیرد»
راوی: مقام معظم رهبری
دو هفته پیش شهید کاظمی پیش من آمد و گفت از شما دو درخواست دارم: یکی این‌که دعا کنید من روسفید بشوم، دوم این‌که دعا کنید من شهید بشوم. گفتم شماها واقعاً حیف است بمیرید؛ شماها که این روزگارهای مهم را گذراندید، نباید بمیرید؛ شماها همه‌تان باید شهید شوید؛ ولیکن حالا زود است و هنوز کشور و نظام به شما احتیاج دارد. بعد گفتم آن روزی که خبر شهادت صیاد را به من دادند، من گفتم صیاد، شایسته‌ی شهادت بود؛ حقش بود؛ حیف بود صیاد بمیرد. وقتی این جمله را گفتم، چشم‌های شهید کاظمی پُرِ اشک شد، گفت: ان‌شاءاللَّه خبر من را هم به‌تان بدهند!
فاصله‌‌ی بین مرگ و زندگی، فاصله‌ی بسیار کوتاهی است؛ یک لحظه است. ما سرگرم زندگی هستیم و غافلیم از حرکتی که همه به سمت لقاءاللَّه دارند. همه خدا را ملاقات میکنند؛ هر کسی یک طور؛ بعضیها واقعاً روسفید خدا را ملاقات میکنند، که احمد کاظمی و این برادران حتماً از این قبیل بودند؛ اینها زحمت کشیده بودند.
بیانات در مراسم تشییع پیکرهای فرماندهان سپاه ۱۳۸۴/۱۰/۲۱

«تقابل شهید با بنی صدر»
راوی: یکی از مسئولین عقیدتی ارتش
بنی صدر در یک جلسه در دزفول در حضور شهید صیاد شیرازی و شهید چمران به امام خمینی(ره) اهانت کرد که شهید صیاد شیرازی با او درگیر شد که بنی‌صدر در آن زمان گفت صیاد باید از ارتش اخراج شود، ولی شهید فلاحی اعلام کرد اخراج، مراتب خاص خود را دارد و موضوع به حاج احمد خمینی گفته شد. در این زمان بنی‌صدر وقتی دید برای این کار پشتبیانی ندارد از موضوع صرف‌نظر کرد.

«فراخوان نماز صبح»
راوی: یکی از دوستان شهید
یک روز در یکی از قرارگاه‌ها شهید صیاد شیرازی از من پرسید که فلانی میزان شرکت رزمنده‌ها در نماز جماعت به چه صورت است؟ من به ایشان گفتم اکثر رزمنده‌ها در نماز جماعت ظهر و عصر و مغرب و عشاء شرکت می‌کنند ولی تعداد شرکت کنندگان در نماز جماعت صبح کم است.
در این زمان شهید صیاد به من گفت به همه اعلام کن که فردا قبل از اذان صبح در حسینیه حاضر باشند و من این کار را کردم.
صبح همه در حسینیه حاضر شدند و شهید صیاد بلند شد و گفت: برادران، شما به دستور من که یک سرباز کوچک جبهه اسلام هستم قبل از اذان صبح در حسینیه حاضر شدید ولی به امر خدا که هر روز صبح با صدای اذان شما را به نماز جماعت می‌خواند، توجه نمی‌کنید!

عنوان: صیاد شهادت (شاعر: قربان حسینی)
اين حريفان مست جام وحدتند                   سرخوش از صبای وصل و غربتند
آشنايی با خدا دارند و بس                        همدمی با نينوا دارند و بس
جان خود بر روی جوشن بسته‌اند                با شط خون، راه دشمن بسته‌اند
جزئی از مصداق عشقی اين چنين             سيرت صیاد شيرازی ببين
بنگر آن رخسار جان افروز را                      مظهر عشق تعلق‌ سوز را
او كه مست از باده اخلاص بود                  در شمار بندگان خاص بود
روشنی بخش دل ما، رهبر است                 اينك ای ياران، زمان خيبر است
يك پيامش در شلمچه، حجت است             آری آری فصل، فصل همت است
اين سخن گفت و چه خوش پرواز كرد         دفتر سرخ شهادت باز كرد
با شهادت تا ابد هم خانه شد                  در حريم ساحت جانانه شد
بود اگر صياد در دشت نبرد                      عشق جانان آخر او را صيد كرد
هر كه او را شيوه جانبازی بود                  پيرو صياد شيرازی بود
چون شهادت بود شيرين، شاد شد           عاقبت صياد ما فرهاد شد
نوش كرد آن باده و از دست رفت              تا به خلوتگاه جانان مست رفت
با رخی گلگون و زيبا همچو حق               شد سوی رضوان و واصل شد به حق
تا در آيد از پی هم صبح و شام                بر روان و تربت پاكش سلام
منبع: ماهنامه شاهد یاران

عنوان: سوخته «به یاد سپهبد شهید علی صیاد شیرازی و یکصد و ده سیمرغ آسمانی» (شاعر: حسین زمانی)
سینه از داغ شقایق ها سراپا سوخته                   از غم آلاله های سرخ و شیدا سوخته
داغ مجنون های مجنون زینت لوح دل است             کز مرور یادشان یک شهر لیلا سوخته
سر خوش از پیمانه پرواز، تا روز الست                   این همه سیمرغ عاشق ده! چه زیبا سوخته
آسمان ها و زمین کوچک تر از دنیایشان                 کهکشان در حسرت دیدار آنها سوخته
از فراق یک صد و ده لاله ی دشت وصال                یک هزار و صد پرستو، مانده بر جا، سوخته
دیده ها دریا شد از لب تشنه های جبهه ها           تشنه کامانی که در سودای سقا سوخته
کربلاهامان فدای کربلایت یا حسین (ع)                این همه بی دل به شوق آن معلی سوخته
از غم یاس کبود مرتضی (ع) گریان چو ابر              صورت و پهلو به یاد روی زهرا (س) سوخته
گفت با گفتارها شیر بلند آوازه ای                       این من و این سینه صحرا به صحرا سوخته
پنجه ی کفتارها تا سینه او را شکافت                 آسمانی پیکر "صیاد" دل ها سوخته
تا علی آمد کنار پیکرش زد بوسه ای                    شد عیانم کز فراقش قلب آقا سوخته
گر بریزی اشک غربت حامد از این غم بجاست        زان که ماندی عاصی و پر درد و تنها، سوخته
منبع: سایت تبیان زنجان

دست نوشته شهید صیاد شیرازی در بیمارستان خانواده، هنگام بستری به علت مجروحیت
ساعت: 23:30  مورخه 1364/8/29
بسم الله الرحمن الرحیم
تقدیر خداوند متعال بر این تعلق گرفت که قبل از آغاز عملیات ویژه «قادر4» یعنی شب بیست وهفتم آبان ماه، به منظور بررسی خط پدافندی کد 198 تی 1 ل 64 مستقر در ارتفاعات «گرده شوآن» عراق به صورت بازدید غیر منتظره سرکشی کنم. تا جایی که به قلبم مراجعه می کنم سه دلیل زیر وجود داشت:
1ـ دل گرفتگی از جلسات شب قبل
2ـ ارزیابی استحکام خط پدافندی
3ـ بررسی روحیه پرسنل در خط (که به من گزارش داده بودند آنان بسیار روحیه پایینی دارند.
ف تی 1 یک دستگاه خودرو تویوتا داشت و یک دستگاه خودرو جیپ km در جلو سنگر مهیا کرد (البته او نمی دانست موضوع چیست). ساعت یک و نیم بعد از نیمه شب از خواب برخاسته، اشتیاق و رغبت خاصی برای این بازدید داشتم. نکته قابل توجه این بود با این که به سروان احمدی (مجروح جنگی که یک دست خود را تقدیم اسلام کرده و اخیراً به عنوان آجودان انتخاب شده) اطلاع نداده بودم، ولی او زودتر از من آمادگی حرکت پیدا کرده بود با اکراه پذیرفتم که او همراه ما بیاید. حدود ساعت 2، بعد آغاز نیمه شب به طرف منطقه مربوطه حرکت کردیم. تا پای ارتفاع «گرده شوآن» با خودرو رفتیم. از آنجا چون در دید دشمن بود مجبور شدیم پیاده شویم و به دنبال راهنما می گشتیم که سروان احمدی اقدام به خبر دادن فرمانده گروهان نمود؛ ولی قبل از این که ایشان حاضر شوند، این جانب با دو محافظ و یکی از سربازان دسته ادوات آن گروهان از یال سرازیر شدیم. در مسیر جاده ای حرکت می کردیم که قبلا خود ما آن را احداث کرده بودیم. به خط اول که رسیدیم (حدود 1500 متری یال)، سوسوی چراغ های فانوس را در سنگرهای خودی دیدیم، ولی کسی بیدار به نظر نمی رسید.
خداوندا! پس به جاست که تجدید عهد کنم با تو، به اینکه همیشه به نیت مجاهد فی سبیل الله به ازای نعمت تندرستی و سلامتی تو باشم.
یکی از محافظین ازخط عبور کرد که من فریاد زدم برگرد که نیازی به جلو رفتن بیشتر نیست. حدود 10 دقیقه ای در فاصله 10 الی 20 متری خط در جلو ایستاده بودیم و از این متعجب بودیم که چرا کسی بیدار نیست که ناگهان صدای انفجاری شنیده شد و لمس کردم که این انفجار در حول و حوش ماست. فریاد راهنما بر این که تیر خوردم و فریاد همه ما بر این که: «خودی هستیم، چرا می زنی؟» درآمد. به طرف سنگرهای خودی دویدیم، در حالی که من نیز مورد اصابت ترکش قرار گرفته بودم. به دنبال عناصر یگان می گشتم که احساس کردم گلویم متورم و دست ها و ران هایم خیس شد.
به داخل یکی از سنگرها رفتم که کم کم پاهایم سست شدند. به طوری که به صورت خزیده به داخل سنگر رفتم. امدادگر که سربازی بود رسید و بلافاصله به من خون تزریق کرد. متوجه شدیم هر چهار نفر ما مورد اصابت ترکش قرار گرفته ایم. سریعاً برانکارد آوردند و ما را در مسافت 1500 متر که در کوهستان بود، با فداکاری سربازان عزیز به عقب آوردند و سوار آمبولانس کردند و به اورژانس گردان بردند. اقدامات مقدماتی در آنجا انجام گرفت و سپس مرا به اورژانس لشکر واقع در کوه «لولان» منتقل کردند. در آنجا می خواستند به خوبی به من برسند، ولی امکانات کم بود و در اطاق (کانکس) بسیار سرد، شروع به بررسی محل اصابت ترکش ها نمودند.
به اذان صبح رسیدیم و خداوند توفیق داد که نماز را در حالت خوابیده به جای آورم. ساعتی استراحت کردم و سپس با هلیکوپتر به پیرانشهر عزیمت کردم. خیلی میل داشتم که همه مسایل در بیمارستان پادگان پیرانشهر به پایان برسد. ولی با امکانات ناقصی که داشت، مصلحت آن بود که به تهران عزیمت کنیم. ولی می بایستی تکلیف عملیات را که قرار بود رزمندگان ایثارگر یگان های شهادت ل 77، ل 21، ل 92 و واحد ضربت ل 23 به هنگام ظهر به طرف هدف حرکت نمایند، مشخص نمایم.
با بررسی اجمالی احساس کردم که اگر در حین عملیات حضور داشته باشم، حداقل 30 درصد به عملیات کیفیت می بخشم، ولی با حادثه ای که رخ داده بود به تردید افتادم. نگران چهره های ایثارگری بودم که این گونه تن به فداکاری داده بودند. لذا برای اولین بار در طول چند سال، نیت استخاره کردم. معلوم بود که این استخاره را کسی غیر از آیت الله بهاءالدینی نمی توانست انجام دهد. چون خودم نمی توانستم صحبت کنم، سروان احمدی را مأموریت دادم که پیام اینجانب را به ایشان برساند و ایشان نیز در پاسخ ضمن اظهار محبت به اینجانب و احوالپرسی، فرمودند، «خیلی بد».
عجیب آمادگی داشتم که قلبم را از تشویش و نگرانی در آورم و بلافاصله شور ستادی شد و دستورات را طوری صادر کردم که این اقدام (ملغی کردن عملیات) موجب سستی و رخوت نشود.
به هنگام ظهر (حدوداً 11:30 صبح) به فرودگاه پیرانشهر وارد شدم و با هواپیما به طرف تهران حرکت کردم و سپس مستقیماً به بیمارستان هدایت گشتم. اطاق آماده و پزشکان مهیا. تا آنجا که اطلاع دارم فقط به آقای رئیس جمهور اطلاع داده شده بود. اقدامات پزشکی با سرعت انجام شد. ظرف 48 ساعت الحمدالله لحظه به لحظه به طور محسوسی حالم بهتر شد، طوری که در روز سوم عزم ترخیص کردم. البته این اولین بار نبود که خداوند به این بنده رو سیاه تفضل کرده بود.
خدایا! تعبیر من از این تفضل همانا نعمت « فرصت بیشتر به خدمتگرازی برای اسلام » می باشد که از این طریق به این بنده ذلیلت ترحم می کنی تا شاید توفیق جبران گناهانم را داشته باشم و توشه آخرت را پر نمایم.
خداوندا! پس به جاست که تجدید عهد کنم با تو، به این که همیشه به نیت مجاهد فی سبیل الله به ازای نعمت تندرستی و سلامتی تو باشم.
خداوندا! عاقبت همه ما را که در راهت می جنگیم ختم به خیر گردان.
بارالها! به این پزشکان، تکنیسین ها، پرستاران و خدمه بیمارستان ها که توفیق پیدا کرده اند از طریق مداوای رزمندگان اسلام فیض ببرند، تعهد و وابستگی به خودت را عنایت فرما. ان شاء الله تعالی فردا ساعت 4 بعد از ظهر از بیمارستان ترخیص خواهم شد. باشد که خداوند توفیق ادامه خدمت به اسلام را بدون وقفه عنایت فرماید.
ان شاء الله
والسلام
ساعت 00:50
مورخه 1364/8/30 بیمارستان
منبع: سایت تبیان (به نقل از ماهنامه شاهد یاران ـ صیاد دل ها)

چرا صیاد دل ها؟!
سرهنگ احمد حسينيا
اولين نكته‌اي كه با يادآوري و يا شنيدن نام شهيد سپهبد صيادشيرازي در ذهن هر شخصي متبادر مي‌شود، حضور او در ميدان جهاد و نبرد و فداكاري‌هایش در هشت سال دفاع مقدس است. اين انطباق ذهني با چنان موقعيتي فقط جنبه ی زماني و تاريخي ندارد، بلكه ويژگي‌هاي فرماندهي و اخلاقي شهيد صياد نيز به گونه‌اي بود كه مي‌توان از او به‌ عنوان يك قهرمان و الگوي مجاهد في‌ سبيل‌ الله ياد كرد. كساني كه حتي پس از پايان جنگ تحميلي و در مسئوليت‌هاي بعد از فرماندهي نيروي زميني او را ديده‌اند، در اين نكته كه در هر موقعيت و شغلي همواره در حال تلاش و جهاد بود، اتفاق نظر دارند. زندگي و شخصيت شهيد صياد شيرازي نشانگر اين واقعيت است كه نمونه‌اي بارز و برجسته از الگوي قهرماني و جهاد است، البته قهرماني او از نوعي است كه خودش توصيف كرده و در این مورد می گوید:
 «قهرمان كسي است كه در جهاد اكبر بر نفس اماره ی خود غالب آمده باشد. آن طوري كه آرزوي يك‌ بار غفلت كردن و خدا را از نظر دور داشتن را در دل شيطان به گور فرستد. قهرمان كسي است كه در وابستگي به خدا و خط ولايت آن چنان آب ديده و توامند شده باشد كه با اطمينان قلبي، مهياي انجام هر تكليفي باشد كه از محور ولايت بر عهده ی او بسپارند. قهرمان كسي است كه دل به دنيا نسپرد و در التهاب (شتافتن) به ديار دوست سر از پا نشناسد.»
چنان كه خواهيم گفت شهيد صياد شيرازي از جنبه ی فرماندهي و مديريت نيز الگوي شايسته‌اي است. وي در سال 1351 پس از گذراندن آموزش زبان انگليسي براي آموختن دوره ی تخصصي توپخانه عازم آمريكا شد و پس از بازگشت به ايران در مركز آموزش توپخانه ی اصفهان به تدريس افسران دوره ی عالي رسته ی توپخانه پرداخت.
پس از پيروزي انقلاب اسلامي، در سال 1358 به طور داوطلب با تعدادي از نيروهاي مردمي كه خودش آنها را آموزش داده بود، به كردستان حركت كرد و به اين ترتيب از همان اولين روزهاي نبرد با نيروهاي ضد انقلاب، در مناطق مختلف كردستان حضور يافت و با هدايت، فرماندهي و پشتكار شبانه‌روزي، زمينه ی موفقيت رزمندگان و سركوب عوامل ضد انقلاب را فراهم كرد.
شهید صیاد پس از انجام چندين عمليات مختلف، به فرماندهي عمليات غرب كشور منصوب شد و تا زمان انتصاب به فرماندهي نيروي زميني در نهم مهر 1360 در كردستان، در عمليات‌هاي متعددي شركت كرد. وي در مدت حضور خود در كردستان، قرارگاه عملياتي شمال غرب و سپس قرارگاه مشترك عملياتي سپاه و ارتش را به نام "قرارگاه مشترك حمزة سيد‌الشهدا" تشكيل داد.
آن شهيد بزرگوار در مورد حضور خود در كردستان مي‌گويد:
«با آغاز توطئه سنگين ضد انقلاب در كردستان و بعد از فاجعه ی شهادت 52 پاسدار اصفهان در جاده ی سردشت ـ بانه، همراه با همرزم عزيزم سردار سرلشكر پاسدار سيد يحيي صفوي و در معيت سردار سلحشور اسلام، شهيد دكتر چمران رحمت‌ الله‌ عليه وارد كردستان و شهر سردشت شدم.
با بررسي‌ها و تجربه‌هايي كه طي 17 روز در شهر سردشت به عمل آمد، موفق به ارائه طرحي شدم كه مورد تصويب رئيس جمهور وقت قرار گرفت و در اجراي آن تقريباً به ‌صورت رسمي در درجه ی سرگردي مأموريت مقابله با ضد انقلاب را در شهر سنندج دريافت كردم. (ارديبهشت ماه 1359)
به همت رزمندگان اسلام اعم از ايثارگران لشكر 28 نزاجا، تيپ 55 هوابرد، تيپ سوم لشكر 16 نزاجا، برادران سپاه، نيروهاي مردمي و پيش مرگان مسلمان كرد، شهرستان سنندج از ضد انقلاب باز پس گرفته شد و محاصره پادگان سنندج شكست و در كمتر از سه ماه شهرهاي ديگر شامل ديواندره، مريوان، سقز و بانه نيز آزاد گشت و اين جانب به‌ عنوان هماهنگ‌ كننده رزمندگان ارتش جمهوري اسلامي و سپاه پاسداران انقلاب اسلامي و فرماندهي عمليات پاكسازي، انجام وظيفه مي‌كردم.
به منظور پاكسازي كامل منطقه از وجود پليد ضد انقلاب با دو درجه ی موقت (سرهنگي) به فرماندهي غرب كشور انتصاب يافتم و با در كنترل گرفتن عملیاتی لشكر‌هاي 28 كردستان، 81 زرهي، بخشي از لشكر 16، تيپ 23 نيروهاي مخصوص، سپاه پاسداران انقلاب اسلامي و نيروهاي انتظامي به اين مأموريت پرداختيم.
به موجب سعايت‌هايي كه بر عليه اينجانب و قرارگاه عملياتي غرب كشور انجام گرفت به دستور رئيس جمهور وقت، حيطه ی فرماندهي من محدود به كردستان و سپس معزوليت از مسئوليت انجاميد و در ضمن به درجه ی قبلي (سرگردي) تنزل يافتم، همزمان جنگ تحميلي نيز آغاز شد.
بعد از حدود چهار ماه كه به‌ صورت افتخاري در ستاد مركزي سپاه پاسداران انقلاب اسلامي در معاونت طرح و عمليات انجام وظيفه مي‌كردم، از سوي رئيس جمهور جديد (شهيد والا مقام آقاي رجايي) فراخوانده شدم و با اعطاي دو درجه (سرهنگي) مأموريت يافتم كه با تشكيل قرارگاه عملياتي شمال غرب كشور و در كنترل عملياتي قرار گرفتن لشکر 64 اروميه، لشكر 28 كردستان، تيپ 23 نيروي مخصوص، تيپ 30 گرگان و نيروهاي سپاه و ژاندارمري منطقه به آزادسازي دو شهر اشنويه و بوكان پرداختم كه الحمدالله ظرف 44 روز مأموريت تحقق يافت.»
يك سال پس از آغاز جنگ تحميلي و بعد از شهادت سرلشكر فلاحي، سرتيپ ظهيرنژاد به رياست ستاد مسترك منصوب شد و به فرماندهي نيروي زميني ارتش به سرهنگ صياد شيرازي محول گرديد، ایشان در این خصوص می نویسند:
«در 30 شهريور ماه سال 1360 در سمت فرماندهي نيروي زميني ارتش جمهوري اسلامي وارد جبهه‌هاي غرب و جنوب شدم. در طول حدود پنج سال انجام وظيفه در مسئوليت خطير فوق و توفيق حضور در عمليات طريق‌ القدس، فتح‌ المبين، بيت‌ المقدس و ده‌ها نبرد ديگر، به درخواست خود از مسئوليت فرماندهي نزاجا استعفا دادم و بدون وقفه بنا به امر امام راحل به نمايندگي معظم‌ له در شوراي عالي دفاع منصوب گرديدم كه تا پايان جنگ ادامه يافت. به درخواست ستاد كل نيروهاي مسلح و با تصويب رهبر معظم انقلاب اسلامي و فرماندهي كل‌ قوا حضرت آيت الله خامنه‌اي ‍[در مهرماه 1368] به معاونت بازرسي ستاد كل نيروهاي مسلح منصوب گرديدم و سرانجام [در شهريور 1372] با حفظ شغل معاونت بازرسي، در سمت جانشيني رئيس ستاد كل انجام وظيفه مي‌كنم.»
آخرين حضور شهيد صياد شيرازي در ميدان نبرد
يكي از نكاتي كه كمتر به آن اشاره شده، حضور شهيد صياد شيرازي در عمليات مرصاد و نقش مؤثر وي در پيروزي اين عمليات است. اولين شناسايي‌ها و عمليات‌ عليه نيروهاي دشمن با نظارت و هدايت و فرماندهي وي انجام گرفت، آن شهید سعید در این رابطه نوشته است:
«در آن موقع نماينده حضرت امام رحمت الله‌ عليه در شوراي عالي دفاع بودم. مسئوليتي به من سپرده شد كه گزارشي از منطقه ی عمليات تهيه و گزارش را به تهران تحويل بدهم و اين مأموريت را انجام دادم.
24 ساعت بعد از مراجعت به تهران بود كه به من زنگ زده شد و اطلاع دادند كه دشمن از گذر سرپل ذهاب عبور كرده و به طرف داخل مرز در حال پيشروي است. براي من خيلي غير معقول بود كه درك كنم (هويت) اين دشمن چطور دشمني است كه سرش را پايين انداخته و مستقيم جلو مي‌آيد.
خوب ما توي وضعيتي بوديم كه براي رفتن به منطقه، نياز به يك تكليف مأموريتي بود كه سرانجام زمينه را فراهم كرديم. شبانه خود را با يك فروند هواپيماي فالكون، به كرمانشاه رساندم و صحنه ی پيشروي دشمن را از نزديك بهتر مشاهده كردم و متوجه اوضاع شدم.
چنان جو پريشاني و اضطراب در مردم ايجاد شده بود كه سراسيمه از خانه بيرون آمده بودند. از طرفي جاده كرمانشاه ـ بيستون از خودروهايي كه در انتظار جابه‌جايي بودند، مملو و ترافيك سنگيني ايجاد شده بود. بر اين اساس با يك فروند بالگرد از فرودگاه به سمت يكي از قرارگاه‌هاي تاكتيكي [راهكنشي] سپاه پاسداران مستقر در طاق‌ بستان حركت كرديم.
نيمه‌ شب چهارم تيرماه بود و تا ساعت 1:30 نتوانستيم ماهيت دشمن را به دست آوريم كه چه كسي است كه همين‌ طور در حال پيشروي است. به فرمانده ی پايگاه هوانيروز كه رزمنده ی فداكاري بود، با تلفن تماس گرفتم، مرا شناخت، موقعيت نيروها را برايش توضيح دادم. تأكيد كردم وضعيت خيلي اضطراري است، چاره‌اي نداريم بالگردهاي كبري بايد آماده باشند. يك تيم آتش آماده شد، ابتدا خودم با يك بالگرد 214 براي شناسايي دقيق و هماهنگي به سمت مواضع حركت كردم و به اين ترتيب اولين عمليات را عليه نيروهاي مهاجم منافق آغاز كرديم.»
ابعاد فرماندهي و شخصيت شهيد صياد شيرازي
سرتيپ صياد شيرازي در 16 فروردين 1378، به درجه ی سرلشكري نائل آمد و چند روز بعد، يعني در روز شنبه 21 فروردين هنگامي كه از منزل عازم محل كارش بود، هدف حمله مسلحانه قرار گرفت و به شهادت رسيد. در مراسم تشييع پيكر وي اغلب مردم تهران شركت كردند، ازدحام جمعيت در تشييع يك فرمانده ی شهيد تا آن ايام و حتي بعد از آن در آن مقیاس بي‌سابقه بود. مراسم سوگواري وي علاوه بر تهران در دیگر شهرهاي ايران نیز برگزار شد. شهيد صياد شيرازي از جمله فرماندهاني بود كه چه در زمان حيات و چه پس از شهادت در ميان مردم محبوبيت فراواني داشت.
احترام و علاقه‌مندي مردم به وي فقط به خاطر حضورش در ميدان جنگ و يا مسئوليت‌هايش نبود، بلكه دلايل ديگري داشت كه به خصوصيات فرماندهي، اخلاق و شخصيتي آن شهيد مربوط مي‌شود. گذشته از خصوصيات مشترك و مورد نياز براي يك فرمانده مانند تعهد و ايمان، شجاعت و تدبير، كارداني و قدرت تصميم‌گيري،‌ آشنايي به مهارت مديران (مهارت‌هاي فني، انساني و ادراكي)، برنامه‌ ريزي، سازمان‌ دهي، نظارت و كنترل، نوآوري و ابتكار و ايجاد انگيزه كه همه در شهيد صياد شيرازي به خوبي قابل تشخيص بودند، وي خصوصيات ديگري داشت كه در مجموع با همه ی ابعاد مديريتي و شخصيتي‌اش او را در دل مردم و مسئولان جاي داده بود.
اصولاً ميل به موفقيت و هم‌چنين محبوبيت، يك نياز طبيعي انسان هاست. همه ی ما دوست داريم مورد احترام و علاقه ی ديگران باشيم،‌ دوست داريم داراي شاخصه‌هايي باشيم كه از آنها تمجيد شود. نفوذ در دل‌ها و موفقيت در اجراي وظايف، يكي از ويژگي‌هاي مهم يك مدير است. انساني را موفق مي‌گويند كه توانسته باشد بين‌ تلاش‌ها و اهدافش سازگاري و انطباق ايجاد كند و سعي و كوشش خود را قرين و همراه اهداف خويش سازد. بنابراين، موفقيت يك تعريف ندارد، چون اهداف انسان متنوع و از سطوح و مراتب متعددي برخوردار است، اما هر مديري به موفقيت مي‌انديشد.
مهم اين است كه براي كسب موفقيت بايد راه درست آن را شناخت و از بي‌راهه تميز داد. مديراني كه فكر مي‌كنند راه موفقيت آنها،‌ فريب افكار عمومي از طريق ارائه ی ارقام و بيلان و آمارهاي غير واقعي است، در اشتباهند چرا كه اولاً حقايق جامعه و واقعيت‌هاي سازمان مديريتي آنها در مدت زمان كمي دروغ و موفقيت كاذب آنها را آشكار مي‌كند و ثانياً اشتباه در تشخيص راه موفقيت، آرمان موفقيت طلبي جامعه را به شكست مي‌كشاند و زندگي مدير فريبكار را نيز نابود مي‌سازد. پس شناخت راه موفقيت از امور مهم و اساسي در كسب موفقيت است. پرسشي كه ذهن را به تكاپو مي‌اندازد، اين است: راه قبله كدام است؟ كعبه ی مقصود كجاست؟
شهید سپهبد صياد شيرازي راه قبله و كعبه ی مقصود را به درستي تشخيص داده بود. براي او موفقيت يك تحفه ی حاضر و آماده نبود كه ديگران برايش تهيه كنند. بايد براي کسب موفقيت تلاش كرد و آن را ساخت، مردان موفق اهل كار و تلاش و مبارزه‌اند. موفقيت ساختني است نه يافتني و براي ساختنش بايد تلاش كرد.
استقامت و پايداري
مهم‌ترين ويژگي‌ فرماندهي شهيد صياد، استقامت و پايداري وي در امور بود، در فرمان حضرت امام علي (عليه السلام) به مالك اشتر چنين آمده است: «به آن افسر احترام كن كه شجاع و جسور است و در مقابل طوفان حوادث همچون كوهي پولادين، ايستادگي و مقاومت مي‌كند.»
يك فرمانده در اجراي مسئوليت‌ها، اهداف و مأموريت‌هايي كه به عهده‌ دارد به خصوص در ميدان نبرد، با موانع و مشكلاتي مواجه مي‌گردد،‌ از جمله شرايط يك فرماندهي موفق، تصميم به موقع و حل مشكلات در شرايط بحراني است، بدون آن كه دچار عجله و سراسيمگی گردد.
توانايي فكري و علمي، قدرت درك، تجزيه و تحليل مسائل و مشكلات، تمركز فكري، كنترل و نظارت مستمر بر امور زيردستان، صبر و حوصله، قدرت تحمل فشار كار و خويشتن‌دار بودن در مقابل افراد و مصائب، هر كدام به تنهايي از عوامل تعيين‌كننده در پيشرفت و موفقيت يك فرمانده كاردان و با تدبير است. در انتصاب فرماندهان از طرف رسول اكرم (صلي‌ الله‌ عليه‌ و آله‌ و سلم) و حضرت علي (عليه‌السلام) اين ويژگي از شرايط عمده ی انتصاب به حساب مي‌آمد.
وقتي كه خبر شهادت مالك اشتر به حضرت علي (عليه‌السلام) رسيد، ایشان به عمده‌ترين صفت‌ مالك؛ يعني استقامت و پايداري او اشاره نموده و فرمودند: «مالك اشتر را مي‌گوييد كه تا چه اندازه مرد بود. مالك اگر كوه بود، همانا كوهي بود بلند و قله‌اي بود شامخ و اگر سنگ بود، سنگي بود سخت كه پاي هر رهنوردي به دامن آن نمي‌رسيد و هيچ پرنده ی بلند پروازي بر بالاي آن پريدن نمي‌توانست.»
آن چه كه عملكرد شهيد صياد شيرازي در مسئوليت‌هاي گوناگون از همان ابتداي حضور در كردستان نشان مي‌دهد، او نيز همانند مالك‌اشتر بدون وقفه و در تمام اوقات شبانه‌روز در جهاد و تلاش بود. امير سرتيپ پورشاسب يكي از فرماندهان نيروي زميني در سال‌ هاي گذشته و از همرزمان شهيد صياد شيرازي در كردستان اظهار مي‌دارد: «در يكي از عمليات‌ها در نزديکی (شهر) بانه به شدت مجروح و براي مداوا به تهران اعزام و در بيمارستان بستري شد، چند روزي در بيمارستان بستري بود كه در همان ايام، براي اولين‌بار آمبولانسي به كشور وارد شد تا براي حمل مجروحان استفاده شود. اين آمبولانس در اختيار مناطق عملياتي و بيمارستان‌ها قرار گرفت.
شهيد صياد شيرازي در همان حال كه روي تخت دراز كشده بود و توانايي نشستن هم نداشت به پرستاران گفت: مرا داخل آمبولانس جديد ببريد، ببينم چگونه وسيله‌اي است؟ مي‌خواهم آن را از نزديك مشاهده كنم. وقتي او را به داخل آمبولانس بردند، اين شهيد بزرگوار از آمبولانس بيرون نيامد و گفت: اين آمبولانس حركت كند و مرا به منطقه برساند، و با همان حال او را مجدداً به كردستان منتقل كردند. به گفته ی سرهنگ حسن كلانتري، شهيد صياد شيرازي از داخل همان آمبولانس هدايت عمليات‌ را به عهده‌ گرفت و حتي به بازديد برخي محورها هم مي‌رفت.»
توكل و صداقت
قبله ی شهيد صياد شيرازي و به عبارتي محور مديريت و فرماندهي‌اش رضايت خداوند و توكل بر او بود، به‌ همين علت هرگز بر اساس مصلحت طلبی سخني به زبان نمي‌‌آورد، حتي براي انجام چند عمليات بعد از بيت‌ المقدس، وقتي براي جلسه ی مشاوره با ساير فرماندهان به نزد امام خميني رحمت الله‌ عليه مي‌رفت، اگر مخالف با اجراي عمليات بود با كمال صداقت نظرش را بيان مي‌كرد و حتي در حالي كه ساير فرماندهان براي انجام عملياتي كه بعداً به شكست انجاميد نظر مثبتي داشتند، وي به صراحت اعلام كرد كه اجراي چنين عملياتي خودكشي است. او در مشکلات و براي تصميم‌گيري در موارد سخت، پس از بررسي و ارزيابي تمام جوانب اصولي و علمي و انجام مشاوره، وقتي به نتيجه ی قطعي نمي‌رسيد، دو ركعت نماز به جاي مي‌آورد و بعد با توكل بر خداوند تصميمش را مي‌گرفت.
تواضع و فروتني
حضرت علي (عليه‌ السلام) مي‌فرمايد: فرمانده موظف است كه هر قدر بر پايه ی مقامش افزوده مي‌شود، بر فروتني و تواضع خود بيفزايد. امير مؤمنان علي (عليه‌ السلام) در فرمان خود به مالك اشتر نيز مي‌فرمايد: «كبر و بزرگي ويژه ی خداوندگار است، زنهار تو مبادا به تكبر در همانندگان خويش كه روزي چند رعيت و زيردست تواند، بنگري و خود را از پايه ی بندگي فراتر فراشته، خيال خدايي در خاطر بپروري.»
نكته ی مهمي كه از ابعاد شخصيتي شهيد صياد شيرازي به شمار مي‌رود آن است كه وي معني و روح تواضع و فروتني را به خوبي درك كرده بود و هرگز تظاهر به عمل دلخواه ديگران نمي‌کرد. او به‌ علت اين تواضع و فروتني خالصانه، هرگز در برابر دشمن و همچنين افراد متخلف و كم‌كار و فرصت‌طلب انعطاف ‌نداشت و به درستي از مصاديق اين فرمايش حضرت‌ علي‌ (عليه‌ السلام) به‌ خصوص در ميدان جهاد و جنگ بود که: «من آن افسر را دوست مي‌دارم كه با ناتوانان و بيچارگان فروتن و با گردنكشان همچون قهر الهي بي‌رحم و متكبر باشد.»
شهامت و شجاعت
در مورد شجاعت و شهامت شهيد صياد شيرازي، همرزمان او چه در سپاه پاسداران انقلاب اسلامي و چه در نيروي زميني ارتش خاطرات و نمونه های فراواني دارند كه تنها به يك خاطره از قول امير سرتيپ عبدالعلي پورشاسب اكتفا مي‌شود:
«در سال 1358 روزي در يكي از مناطق غرب كشور هنگام مبارزه با ضد انقلاب با يك گروهي همراه بودم كه شهيد صياد شيرازي مسئوليت فرماندهي آن را به عهده داشت. نزديك غروب به منطقه رسيديم كه گفته مي‌شد به‌ علت تسلط عوامل ضدانقلاب، عبور از آن منطقه خطرناك است و تا هوا كاملاً تاريك نشده بايد از آنجا عبور مي‌كرديم. از طرفي نزديك به اذان مغرب به پايگاهي رسيديم كه تعدادي از رزمندگان نظامي در آن مستقر بودند.
افرادي كه در آن پايگاه حضور داشتند به ما توصيه ‌كردند كه تا هوا كاملاً تاريك نشده منطقه را ترك كنيم. اما شهيد صياد شيرازي اصرار كرد كه "هنگام نماز فرا رسيده و ما بايستي بعد از اقامه ی نماز به سمت پايگاه اصلي حركت كنيم". با وجود مخالفت اكثر اعضاي گروه، ايشان دستور داد كه بايد بعد از نماز آن جا را ترك كنيم و لذا پس از اقامه نماز جماعت به سمت مقر اصلي به راه افتاديم.
شهيد صياد شيرازي هنگام بازگشت در ميان راه به من گفت: «من ميزان خطر را كاملاً احساس مي‌كردم، اما اولاً بايد نماز سر وقت مي‌خوانديم و ثانیاً بايد به اين‌ها درس مي‌داديم، درس شجاعت و شهامت. اگر در آن ساعت حركت مي‌كرديم، ترسي كه در وجودشان بود بيشتر مي‌شد.»
مردمي بودن
شهيد صياد شيرازي از نظر شخصيتي كاملاً مردمي بود كه اين ويژگي‌ را مي‌توان نشانه ی فروتني و تواضع وي نيز به‌ شمار آورد. اما از آنجايي كه هر كدام از اين خصوصيات، آثار و علائم خاص به خودش را دارد، به همين علت ویژگی مردمی بودن را جداگانه توضيح مي‌دهيم.
در قرآن كريم وقتي خداوند مي‌خواهد ويژگي‌هاي رسول گرامي (صلي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم) را بيان فرمايد، به مهم‌ترين آنها اشاره مي‌نمايد كه مردمي بودن جز همين خصوصيات برجسته به شمار آمده است:
«رسولي از جنس شما، براي هدايت خلق آمد كه از فرط محبت و نوع پروري، فقر و پريشاني و جهل و فلاكت شما بر او سخت مي‌آيد و بر آسايش شما بسيار حريص، كوشا و به مؤمنان مهربان و رئوف است.»
طبق اين آيه، فرمانده نبايد خودش را از ديگران جدا تصور كند، پيوند و همبستگي ميان فرمانده و مردم و ايجاد رابطه و صميميت با ديگران از ويژگي‌هاي مهم فرمانده است. از ديد كلي یک فرمانده بايد با همه مهربان باشد، به طوري كه مثلاً همه ی آنها اين اجازه را داشته باشند كه مشكلات خود را با وي در ميان بگذارند.
بر اساس آنچه بيان شد علت موفقيت و محبوبيت شهيد صياد شيرازي، هم به صفات شخصي و هم به ويژگي‌هاي مديريتي وي مربوط می شود و نكته ی مهم آن كه همه ی اين ويژگي‌ها متأثر از اعتقاد قلبي او بود كه همواره خدا را ناظر افكار، نيّات‌ و اعمال خود مي‌دانست. گر چه چنين ايده‌اي را هر مسلمان و مؤمني مي‌تواند داشته باشد، اما شهيد صياد‌ شيرازي از اين جهت به يقين رسيده بود و در واقع رمز موفقيت شهيد صياد شيرازي تقوا، اخلاص، تلاش و جهاد در راه خدا بود و بدون ترديد كسي كه در جهت رضاي الهي و در مسير حق و حقيقت و عدالت گام بردارد، خداوند نيز همواره او را ياري خواهد نمود که :اِنْ تَنْصُرُ اللهَ يَنْصُرْكُمْ وَ يُثَّبِتْ اَقدَامَكُمْ.
منبع: پایگاه اطلاع رسانی هیئت معارف جنگ

«جلوه یار»
خاطرات محافظان شهید صیاد شیرازی
این کتاب را «احمد حسینیا» و در چهار بخش با خاطراتی از حسین خُمان، محمد فشکی، یادگار روستایی و حمید رضا اکبری نوشته است. سرهنگ احمد حسینیا، تنظیم کننده کتاب، در سال 1360 به لشکر 28 پیاده کردستان منتقل شد و چهار سال به عنوان فرمانده گروهان در مناطق مختلف عملیاتی مشغول به خدمت بود.
در کتاب «جلوه یار» عکس هایی از راویان خاطرات و شهید سپهبد علی صیاد شیرازی نیز آورده شده است. کتاب «جلوه یار» در قطع رقعی و 75 صفحه و با شمارگان 2000 نسخه و قیمت 7000 ریال در انتشارات ایران سبز به چاپ رسیده است.

«یاد یار»
دوران جوانی شهید فرزانه سپهبد علی صیاد شیرازی
(1356-1342)
این کتاب، در بردارنده‌ی خاطراتی از نگارنده ـ دوست و همرزم شهید صیاد شیرازی ـ درباره‌ رفتار و ویژگی‌های دوران جوانی «شهید علی صیاد شیرازی» است که به سال‌های قبل از انقلاب مربوط می‌شود. در پایان نیز، تصاویری از «شهید صیاد شیرازی» به چاپ رسیده است.
قیمت پشت جلد: 7000 ريالتعداد صفحه: 178نشر: دانشگاه افسری امام علی (علیه السلام) (26 دی، 1384)شابک: 964-94621-1-2

«در کمین گل سرخ»
مشاهده آنلاین متن کتاب
کتاب حاضر سرگذشت شهید سپهبد علی صیاد شیرازی، فرمانده نیروی زمینی ارتش می‌باشد که در ۵ بخش ارائه شده است:
بخش اول: از دوران کودکی تا پیروزی انقلاب اسلامی ایران (تولد، کودکی، تحصیل، ورودش به ارتش و حوادث و رویدادهای دانشکده افسری تا دوره چتربازی و رنجری، ازدواج، حوادث دوران پیروزی انقلاب)
بخش دوم: پس از پیروزی انقلاب تا انتصاب وی به فرماندهی نیروی زمینی ارتش (مطالبی از حوادث کردستان و غائله پاوه و سردشت به همراه شهید چمران و دیگر شهدا و فرماندهان ارتش و سپاه چون: شهید بروجردی، متوسلیان، شیرودی و خاطراتی از بنی‌صدر، فرماندهی سنندج، دوران مجروحیت و ترفیع درجات نظامی، و …)
بخش سوم: دوران فرماندهی نیروی زمینی تا عملیات مرصاد و پایان جنگ (خاطرات و نوشته‌هایی از دوران فرماندهی ایشان در مناطق جنگی غرب و جنوب و عملیات های متعدد، بستان، تنگه چزابه و شهید مردانی‌پور، شهید باقری، محسن وزوایی و …..)،
بخش چهارم: دو سال پایانی جنگ.
بخش پنجم: سرانجام (شامل روزهای آخر قبل از شهادت و نحوه شهادتش به همراه متن پیام حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به مناسبت شهادت ایشان و متن یادداشت ایشان پس از رحلت امام (ره). تصاویری نیز درباره متن کتاب به همراه زیرنویس آمده است).
نویسنده: محسن مؤمنی شریف
تعداد صفحات: 375قيمت: 2400 تومان
شابک: 964-471-872-0قطع: رقعی
نوبت چاپ: دوم: 1383شمارگان: 4400

«هر چند دیر»
سرگذشت جوانی شهید علی صیاد شیرازی
بین سال های 1359-1343
کتاب حاضر در بردارنده ی خاطراتی از رفتار و ویژگی های دوران جوانی «شهید علی صیاد شیرازی» از سال های 1342 تا 1356 است که از زبان «سرهنگ هیبت الله اسدی» بیان شده است.
در بخشی از خاطرات او می‌خوانیم: «هیچ گاه از روانه کردن آتشبار خسته نمی‌شد و عاشق دیده‌بانی بود، روزهایی که برای نقشه برداری به صحرا می‌رفتیم، روز شادی او بود. دقت وی در برداشت‌های نقشه‌برداری زبانزد بود. همه دوست داشتند در گروهی که او کار می‌کند، باشند ... رفتن به صحرا را به کار در محوطه‌ی دانشکده‌ی توپخانه، و کار در محوطه را به ماندن در کلاس درس ترجیح می‌داد و ...»
مؤلف: هیبت الله اسدی
تیراژ : 3000
سال نشر: 1385
نوبت چاپ: اول
شماره شابک: 964-7607-19-9

«ناگفته های جنگ»
خاطرات سپهبد شهید علی صیاد شیرازی
این کتاب درباره خاطرات شهید علی صیاد شیرازی در زمان جنگ تحمیلی است که شامل فعالیت‏ ها و اقدامات درخشان وی در اوایل پیروزی انقلاب اسلامی و در زمان جنگ تحمیلی می‏ باشد که به عنوان فرمانده عملیات‏ های مختلف در زمان جنگ نقش خود را به خوبی ایفا می کند. خاطرات ایشان که در طول جنگ ضبط شده بود در سال 1373 برای چاپ به ایشان ارائه گردید که در همین سال هم به شهادت رسیدند.
قيمت:   5200 تومان
شمارگان:   2200تعداد صفحات:   350